χορός της καρμανιόλας

     Τον Μάη του 2010 υπογράφεται το μνημόνιο στήριξης ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και την Τρόϊκα (ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ) και ξεδιπλώνεται η σκληρότερη ταξική επίθεση που έχει εξαπολυθεί από την κυριαρχία απέναντι στο κοινωνικό σώμα τις τελευταίες δεκαετίες. Απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, διαρκής επιβολή νέων μέτρων, συρρίκνωση δικαιωμάτων και καταστολή είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για τη διάλυση του κοινωνικού σχηματισμού όπως τον γνωρίζαμε. Με φόντο τη βαθύτερη ίσως συστημική κρίση, κράτος και κεφάλαιο αναζητούν σανίδα σωτηρίας, υποτιμώντας με ακόμη μεγαλύτερη ένταση την εργατική μας δύναμη και παγιώνοντας το μοντέλο του φτηνού, ανασφάλιστου, υπάκουου και ευέλικτου εργαζόμενου. Με αποτέλεσμα ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα να εξωθούνται βίαια στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

     Για να επιτευχθεί αυτή η διαδικασία, και αφού η μονοκομματική διαχείριση έχει απωλέσει κάθε διαπραγματευτική ισχύ εντός και εκτός συνόρων, η δημοκρατία διαστέλλει και κατοχυρώνει θεσμικά το καθεστώς έκτακτης ανάγκης μέσω της νέας συγκυβέρνησης με πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη, έτσι ώστε να εφαρμόσει ταχύτατα, επιθετικά και χωρίς προσχήματα όλα εκείνα τα μέτρα που η καπιταλιστική μηχανή επιτάσσει. Σε αυτό το πλαίσιο συστρατεύονται οι ιδεολογικοί μηχανισμοί και τα ΜΜΕ, θέτοντας διαρκώς εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «συναίνεση για την εθνική σωτηρία ή χρεοκοπία», «υπακοή ή καταστροφή», «ευρώ ή δραχμή». Με μόνο στόχο να διασπείρουν τον φόβο και τη σύγχυση, να επιβάλλουν την κοινωνική σιωπή και την υποταγή με τους πιο δυσμενείς όρους στις κρατικές επιταγές, επιχειρώντας να εμπεδωθεί ο μονόδρομος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και να εξοβελιστεί κάθε δυνατότητα κοινωνικής ανατροπής.

     Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη είναι ανάγκη να ξεπεράσουμε τις φοβίες και τους εκβιασμούς. Να μην δεχτούμε ούτε την επιστροφή στη μιζέρια που υπήρχε πριν την κρίση, ούτε και την εξαθλίωση που βιώνουμε τώρα και θα χειροτερέψει στο μέλλον. Να αγωνιστούμε συλλογικά, αυτοοργανωμένα και αλληλέγγυα απέναντι στο υπάρχον, δημιουργώντας και ενισχύοντας οριζόντιες αντιιεραρχικές και ακηδεμόνευτες εστίες αντίστασης στους χώρους εργασίας, εκπαίδευσης και στις γειτονιές, συγκρουόμενοι με το κράτος και τον καπιταλισμό. Να σταματήσουμε να μιλάμε τη γλώσσα της εξουσίας, να φανταστούμε και να θέσουμε οι ίδιοι/ες τα περιεχόμενα και τους όρους της ζωής που θέλουμε.

     Στις πραγματικές καθημερινές σχέσεις και όχι στη σφαίρα της ουτοπίας. Να καταστρέψουμε αυτό το σάπιο σύστημα που δομείται πάνω στην εξουσία, την εκμετάλλευση, την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και του κοινωνικού πλούτου, την ιεραρχία και τους κοινωνικούς αποκλεισμούς. Για να οικοδομήσουμε μια αταξική κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.