Μπροσούρα
Για να κατεβάσετε τη μπροσούρα σε μορφή PDF κάντε κλικ στην εικόνα
Εκδηλώσεις
26/02/10: Oικονομική Κρίση & Συναίνεση
Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011
Η απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών είναι και δικός μας αγώνας
7:15 μ.μ. |
Το παρόν κείμενο μοιράστηκε στη πορεία αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες εργάτες απεργούς πείνας στις 12/02/2011 σε 1000 αντίτυπα.
Από τις 25 Ιανουαρίου βρίσκεται σε εξέλιξη η μαζικότερη απεργία πείνας μεταναστών εργατών στην Ελλάδα. Με «όπλο» το ίδιο τους το σώμα, 237 μετανάστες στην Αθήνα και 50 στη Θεσσαλονίκη αγωνίζονται για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, να μπορούν δηλαδή να ζουν, να κινούνται και να εργάζονται χωρίς τη λαιμητόμο της φυλάκισης και της απέλασης.
Από την πρώτη στιγμή, ο αγώνας των 300 απεργών πείνας δέχθηκε μια συντονισμένη, λυσσαλέα επίθεση από το κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του, με την πρώτη γραμμή κρούσης να αποτελούν τα ΜΜΕ και οι πρυτανικές αρχές του παν/μίου Αθηνών σε συνεργασία με την Κοσμητεία της σχολής της Νομικής, στην οποία κατέλυσαν αρχικά οι μετανάστες, προκειμένου να πραγματοποιήσουν την απεργία πείνας. Η συντεχνία κράτους-πρυτανείας-ΜΜΕ κατόρθωσε να εκδιώξει τους μετανάστες από το άσυλο της Νομικής, με τις αστυνομικές δυνάμεις να αποκλείουν για 12 ώρες την Πέμπτη 27 Γενάρη το πανεπιστημιακό κτήριο απαγορεύοντας κάθε πρόσβαση. Είχε προηγηθεί η εντολή του Πρύτανη του παν/μίου Αθηνών Θεοδ. Πελεγρίνη να αρθεί το άσυλο, συρρικνώνοντας το πραγματικό του περιεχόμενο από την κοινωνική του διάσταση ως ένα πεδίο αγώνων και αντίστασης, ως ένα καταφύγιο αγωνιστών απέναντι στην κρατική καταστολή, σε έναν αποστειρωμένο χώρο ακαδημαϊκής έρευνας, που μετράται σε τετραγωνικά. Ενέργεια που άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο για το «τελεσίγραφο» προς μετανάστες και αλληλέγγυους να φύγουν από τη Νομική διαφορετικά η αστυνομία θα λάμβανε δράση.
Οι μετανάστες δέχθηκαν τελικά να μεταφερθούν στο καθ’ υπόδειξη του Πρύτανη κτήριο της Πατησίων και Ηπείρου, όπου διεξάγουν μέχρι σήμερα την απεργία πείνας, κάτω από άθλιες συνθήκες και με την απειλή για νέα εκκένωση να επικρέμαται στα κεφάλια τους, μετά το τέλος της χρονικής διορίας για την παραμονή τους από τον ιδιοκτήτη Κ. Ρουτζώνη. Ωστόσο, συνεχίζουν τον αγώνα τους δηλώνοντας πως δεν θα υποχωρήσουν μέχρι να δικαιωθούν.
Η άμεση καταστολή που επιφύλαξε το κράτος στους 300 δεν είναι αποκομμένη από τη συνολική κρατική διαχείριση του “μεταναστευτικού”. Οι φράχτες στον Έβρο, οι πλωτές φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που κομψά βαφτίζονται «screening centers» (κέντρα διαχωρισμού των οικονομικών μεταναστών από τους πρόσφυγες), οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις-σκούπα για ένα «καθαρό κέντρο», οι ξυλοδαρμοί, οι απελάσεις, η ομηρία των ενσήμων για να διατηρείται ενεργό ένα φθηνό και ευάλωτο εργατικό δυναμικό, συνθέτουν την εικόνα της «ζεστής φιλοξενίας» του ελληνικού κράτους προς τους μετανάστες.
Εκείνοι εξ αυτών, μάλιστα, που ζουν στη χώρα χωρίς χαρτιά βρίσκονται στο κέντρο της φτωχοποίησης, με τις διακηρύξεις των υπουργών του ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται άτεγκτες: «όλοι οι παράνομοι μετανάστες θα απελαθούν». Ειδικά, μετά τη νομοθέτηση για τη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών, οι οποίοι ζουν νόμιμα στην Ελλάδα, η σοσιαλιστική διαχείριση, επαιρόμενη για «μία από τις πιο προοδευτικές νομοθεσίες στην Ευρώπη», θεωρεί ότι έχει εξασφαλίσει τη συναίνεση για την εκκαθάριση εκείνων χωρίς χαρτιά. Τη συναίνεση όχι μόνο των παραδοσιακών αντιδραστικών κομματιών της κοινωνίας, αλλά και των αριστερών δεκανικιών του συστήματος, που αναγνώρισαν την «προοδευτική τομή» μετατόπισης από το «δίκαιο του αίματος». Οι δε συντηρητικές και ακροδεξιές αντιδράσεις στο ζήτημα της ιθαγένειας αποτελούν έναν πρώτης τάξεως άξονα συσπείρωσης των «δημοκρατικών δυνάμεων», πάνω στον οποίο η διαχείριση του ΠΑΣΟΚ οικοδομεί το προφίλ του «μοντέρνου και ανεκτικού κράτους» εκμαιεύοντας την πολυπόθητη συναίνεση για να δρα με «πυγμή», χωρίς αντιστάσεις, απέναντι στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς.
Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι το ζήτημα του «κέντρου της Αθήνας» έχει αναδειχθεί σε μείζονα κρατική προτεραιότητα, με διυπουργικές επιτροπές, σχέδια για «καθαρό κέντρο» και διαδοχικές συναντήσεις υπουργών με τον δήμαρχο της Αθήνας. Η υποβάθμιση των γειτονιών του κέντρου συνδέθηκε περίτεχνα από την πρώτη στιγμή με την παρουσία φτωχών μεταναστευτικών πληθυσμών στις περιοχές αυτές, ενώ η ρητορική αυτή βρίσκει έρεισμα στις ασφυκτικές συνθήκες που δημιουργούν η οικονομική ύφεση, η χρονίζουσα κρατική αμέλεια και ο συνωστισμός με βάση ξεκάθαρα ταξικά κριτήρια σε γειτονιές με χαμηλά ενοίκια, που παραμένουν ακόμη ανέγγιχτες από την επέλαση του κεφαλαίου. Για την ενεργοποίηση του τελευταίου προλειαίνει ήδη το έδαφος η κρατική διαχείριση με διακηρυγμένες «αναπλάσεις πλατειών» στα πρότυπα εκείνων στο Γκάζι και το Μεταξουργείο, με υποσχέσεις για την αναζωογόνηση της εμπορικής δραστηριότητας μέσω της «πάταξης του παραεμπορίου» των μεταναστών μικροπωλητών, οι οποίοι «βολικά» στοχοποιούνται ως υπαίτιοι για την οικονομική δυσμένεια επαγγελματικών ομάδων, αποκρύπτοντας τις πραγματικά υπεύθυνες κρατικές πολιτικές φτώχειας και εξαθλίωσης.
Στην περίοδο κρίσης που διανύουμε, το ανάθεμα αυτό προς τους μετανάστες δεν συνιστά μόνο βαλβίδα εκτόνωσης της οργής και αγανάκτησης, που θα έπρεπε να κατευθύνεται προς τους διαχειριστές της πολιτικής και του κεφαλαίου. Το κυριότερο είναι ότι διασπά και διαχωρίζει την εργατική τάξη, την τάξη των πληττόμενων και καταπιεσμένων, στην οποία ανήκουμε ντόπιοι και μετανάστες, αποδυναμώνοντας την ταξική μας ισχύ να στήσουμε αναχώματα στην υποτίμηση και υποβάθμιση των ζωών μας
Από την πρώτη στιγμή, άλλωστε, της εγκατάστασης των 300 απεργών στη Νομική στόχος των ιδεολογικών μηχανισμών ήταν η ενεργοποίηση των συντηρητικών αντανακλαστικών της κοινωνίας, προκειμένου η εκκένωση να παρουσιαστεί ως κοινωνική επιταγή. Ο ρόλος των ΜΜΕ για τον πολλαπλασιασμό και τη διόγκωση μιας υπαρκτής συντήρησης στην ελληνική κοινωνία που στοχοποιεί τους μετανάστες είτε ως μέσο εκτόνωσης είτε ως μέσο πολιτικής έλξης οπαδών και ψηφοφόρων, ήταν και είναι κρίσιμος. Κρισιμότερος όμως είναι ο ρόλος των ιδεολογικών μηχανισμών προκειμένου να σκεπάσουν βαθιά μέσα στο χώμα της λήθης το γεγονός ότι οι έλληνες υπήκοοι υπήρξαν για πάνω από 30 χρόνια κομμάτι του μεταναστευτικού προλεταριάτου στις ΗΠΑ, την Αυστραλία και την Ευρώπη, και ίσως σύντομα να ξαναγίνουν υπό τη σπάθη του ΔΝΤ και του μνημονίου.
“Λησμονούν” ότι οι έλληνες υπήρξαν «λαθρεπιβάτες» στις βάρκες των καραβιών για Αυστραλία, όπως οι Αφγανοί πρόσφυγες σαλτάρουν και κρύβονται στις νταλίκες με προορισμό την Ιταλία. Ότι υφίσταντο την εξευτελιστική μεταχείριση στο λοιμοκαθαρτήριο-κέντρο υποδοχής των μεταναστών στο νησάκι του Ellis island στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης, όπως συμβαίνει σήμερα στα κέντρα-κολαστήρια του Μερσινιδίου στη Χίο, του Φυλακίου στον Έβρο ή στο Βαθύ της Σάμου. Ότι ζούσαν μαζί 10 και 12 άτομα σε υπόγεια δωμάτια του Αμβούργου, όπως στοιβάζονται οι μετανάστες σε περιοχές του κέντρου. Ότι εργάζονταν κάτω από άθλιες συνθήκες στις φάμπρικες της Νυρεμβέργης και της Στουτγκάρδης, όπως εργάζονται οι πακιστανοί εργάτες στα φραουλοχώραφα της Ηλείας υπό δυσμενείς συνθήκες και πενιχρά μεροκάματα, ζώντας σε παραπήγματα με τοίχους από νάιλον. Πάνω απ’ όλα, έχουν “ξεχάσει” ότι υπήρξαν τα αντικείμενα του χλευασμού και της ξενοφοβίας με υβριστικά, ρατσιστικά σχόλια ως «ξένοι σε μια ξένη χώρα», ως «μαυροκέφαλοι» στη Σουηδία, ως WOGS (σκουρόχρωμοι) στην Αυστραλία, ως «Katzelmacher (υβριστικός χαρακτηρισμός για τους μετανάστες της Νότιας Ευρώπης) στη βαυαρική Γερμανία.
Η σύγκριση αυτή δεν αφορά κανέναν εθνικό διαχωρισμό και καμία φαντασιακή αφήγηση για τους «καλούς Έλληνες μετανάστες που πρόκοψαν» και «όλους τους άλλους κακούς μετανάστες που εγκληματούν». Αντιθέτως, στοχεύει να επαναφέρει στην ταξική μνήμη τις παραστάσεις των προλετάριων και καταπιεσμένων όλου του κόσμου, να καταστήσει επιτακτική την ανάγκη για κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, να ενισχύσει τη θέση ότι ανήκουμε στην ίδια τάξη!
Σε αυτή που ανήκουν και οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας, που αγωνίζονται για τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους. Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη, όπως δεδομένη είναι και η προσπάθεια έμπρακτης στήριξης και διάχυσης του λόγου και του αγώνα τους στην υπόλοιπη κοινωνία. Στόχος μας είναι η διάρρηξη του μηντιακού κελύφους συκοφάντησης της απεργίας, η συντριβή των ρατσιστικών «τειχών» εντός των πόλεων και στα σύνορα, η ζύμωση και επαφή με τις μεταναστευτικές κοινότητες ότι αυτός είναι και δικός τους αγώνας, η ζύμωση και επαφή με τους ντόπιους κατοίκους ότι αυτός είναι και δικός μας αγώνας.
Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών
Αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας
Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011
Πορεία αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες εργάτες απεργούς πείνας
Σάββατο 12/2, 12:00, Πλ. Κολιάτσου-Πατήσια
Ετικέτες
πορεία
Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011
αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας, από 25 γενάρη
Κοινοί αγώνες όλων των καταπιεσμένων
Ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, το ρατσισμό και την εκμετάλλευση
να γκρεμίσουμε τα σύνορα, τους φράχτες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
Για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας
Λευτεριά στον αναρχικό Χρήστο Πολίτη, Λευτεριά σε όλους τους φυλακισμένους αγωνιστές
(Γενάρης 2011, Αφίσα που κολλιέται σε πολλές περιοχές της Αθήνας και σε άλλες πόλεις)
Κείμενο του Χρήστου Πολίτη:
Πολύ πρώτες σκέψεις σχετικά με την προφυλάκισή μου
(Αναδημοσιεύεται από το http://blogmarenostrum.wordpress.com. Και σε pdf. )
Χτυπάτε.
Βαριά η τιμή του πόνου.
Μη δείχνετε καθόλου ανθρωπιά.
Κάθε στιγμή να μας θυμίζει
το δίκιο και το άδικο,
τον άνθρωπο και το χτήνος,
το έγκλημα και το καθήκον.
Αλέξανδρος Παναγούλης, «Χτυπάτε»
1. Αυτό το γράμμα δεν αποτελεί μια συνολική πολιτική τοποθέτηση για την αντιτρομοκρατική επιχείρηση που ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου, αλλά μια πρώτη πολιτική ανάγνωση της προφυλάκισής μου. Των σημασιών και των ευρύτερων στόχων που αυτή έχει.
2. Είναι γεγονός πως βρίσκομαι στη φυλακή ακριβώς επειδή είμαι αναρχικός. Επειδή εδώ και 15 χρόνια διαρκώς δραστηριοποιούμαι μέσα από αυτό το ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι. Μια ανάγνωση της δικογραφίας, μα και η κυνική δήλωση του αρχηγού της ελληνικής αστυνομίας -πως με συνέλαβαν επειδή αφέθηκα ελεύθερος για την υπόθεση του εφετείου*- το αποδεικνύουν περίτρανα. Βρίσκομαι εδώ κλεισμένος, και είμαι βαθιά πεπεισμένος γι αυτό, για τις αντιδράσεις μας στη δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου το ΄96, για τα οδοφράγματα έξω από τα εξεταστικά το ΄98, για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις το ΄99, για τις διαδηλώσεις ενάντια στην σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στη Θεσσαλονίκη το 2003, για τα φοιτητικά το ΄06 -΄07, για την αλληλεγγύη μας στους αγώνες των κρατουμένων και σε όσους φυλακισμένους δε σκύβουν το κεφάλι, για την εξέγερση του Δεκέμβρη, για…, για… Γιατί βρεθήκαμε παντού, με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μας, όπου τίποτα δεν έμοιαζε σίγουρο και η κοινωνική εντροπία έδινε ξανά νόημα στη ζωή μας και δύναμη στους αγώνες μας.
3. Στις 4 Δεκεμβρίου με προσήγαγαν στην ασφάλεια μαζί με τον φίλο και σύντροφο Κώστα Μπαρλή, έξω από μια καφετέρια στα Εξάρχεια αστυνομικοί της ομάδας Δέλτα και της αντιτρομοκρατικής. Ο φίλος μου αφήνεται ελεύθερος 16 ώρες περίπου αργότερα. Εμένα μου παραδίδεται η έκθεση σύλληψης 26 ώρες μετά την προσαγωγή μου. Και μετά αρχίζει η τρέλα. Γιατί αν το τελευταίο διάστημα βλέπουμε σε μια σειρά υποθέσεων να ποινικοποιούνται οι φιλικές και συντροφικές σχέσεις, στην περίπτωσή μου δεν μπορούν να «επικαλεστούν» ούτε καν αυτό. Είμαι στη φυλακή για μια υπόθεση της οποίας ούτε τους συγκατηγορούμενους δεν γνωρίζω. Κανένας μάρτυρας δε με αναγνωρίζει, κανένας αστυνομικός δεν υποστηρίζει ότι συναντήθηκα με κάποιον από τους συγκατηγορούμενούς μου, σε καμία τηλεφωνική υποκλοπή δεν ακούγεται το όνομά μου και όσον αφορά την έρευνα που έγινε στο σπίτι μου το μόνο που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι κλέψανε την ξυριστική μου μηχανή, άρα και το DNA μου (σημειώνω ότι αυτό δεν αναφέρεται καν στην έκθεση κατάσχεσης). Σύμφωνα όμως με την αντιτρομοκρατική το πρώτο «ενοχοποιητικό» στοιχείο είναι ότι το βράδυ της 24ης Νοεμβρίου με είδαν να κινούμαι παράλληλα με την οδό Πραξιτέλους στον Πειραιά. Τί κι αν στην Ηρώων Πολυτεχνείου, τρία στενά παράλληλα της Πραξιτέλους, βρίσκεται το γραφείο του δικηγόρου μου. Τί κι αν τον επισκέφτηκα εκείνο το βράδυ, λίγες μέρες πριν παρουσιαστώ στην ανακρίτρια για την υπόθεση του εφετείου. Το δεύτερο «ατράνταχτο» στοιχείο είναι ότι ήπια ένα ποτό στα Εξάρχεια, στην περιοχή που καθημερινά συναναστρέφομαι με δεκάδες ανθρώπους, με «άγνωστο άτομο», το οποίο σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική είχε φάει προηγουμένως σουβλάκια μαζί με έναν από τους συγκατηγορούμενούς μου. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Φυσικά, όλη αυτή την εβδομάδα που κρατήθηκα στην αντιτρομοκρατική ήμουν απομονωμένος σ’ ένα κελί ένα επί τρία, χωρίς παράθυρο και με το φως συνέχεια ανοιχτό. Και μετά ήρθε η προειλημμένη απόφαση της προφυλάκισής μου και μάλιστα στα Γρεβενά. Οι φυλακές Γρεβενών είναι υψίστης ασφαλείας όπου κρατούνται βαρυποινίτες και όχι υπόδικοι και βρίσκονται 500χλμ μακριά από την Αθήνα, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη κάθε επικοινωνία με φίλους, συντρόφους, συγγενείς, δικηγόρους.
4. Οι δύο βαρύτατες διώξεις σε βάρος μου σε διάστημα μόλις δύο εβδομάδων και η προφυλάκισή μου, δεν πρέπει να μπερδέψουν και να θεωρηθούν μονάχα μια διαρκής προσπάθεια να βρεθώ εγώ προσωπικά σ΄ ένα καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου. Αντίθετα, όλο αυτό το σκηνικό εξόντωσης βρίσκεται στην καρδιά της σύγχρονης κατασταλτικής πολιτικής. Στην καρδιά ενός πολυεπίπεδου σχεδιασμού που αποσκοπεί στον εκφοβισμό και στην εκπειθάρχηση των νέων «επικίνδυνων τάξεων» και στην εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Στην αχρήστευση δηλαδή των προταγμάτων της αυτενέργειας, της άμεσης δράσης, της αλληλεγγύης και του αγώνα για την επανοικειοποίηση της ζωής. Στην υπονόμευση της δυναμικής των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών μέσα στις κοινωνικές διεργασίες. Έτσι ώστε η πρόσφατη γενική απεργία και οι δυναμικές διαδηλώσεις της 15ης Δεκεμβρίου να κρατήσουν μόνο μια μέρα, η αντίσταση να υποτιμηθεί, οι αγωνιστές να απαξιωθούν, η Κερατέα να είναι απλώς μια περιοχή λίγο έξω από την Αθήνα, ο Δεκέμβρης να ξεχαστεί και να γιορτάζεται σαν το τριήμερο του Πολυτεχνείου. Και για να εγκαθιδρυθεί το βασίλειο του θανάτου και της τάξης, για να επιβληθεί νικηφόρα η επίθεση του καπιταλιστικού κόσμου, χρειάζεται όσοι βρίσκονται στο στόχαστρό του να πολλαπλασιαστούν. Το ποινικό φάσμα να διευρυνθεί και οι νομικές έννοιες να διασταλούν με έναν μόνιμο χαρακτήρα σκόπιμης ασάφειας. Να χάσουν κάθε σημασία τους ή ίσως καλύτερα να αποκτήσουν την πλήρη σημασία τους με την επιβολή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Χωρίς ενδοιασμούς οι ανακριτές και οι εισαγγελείς αποδεικνύουν διαρκώς πως μόνο τους μέλημα είναι να τσακίσουν τον εσωτερικό εχθρό. Και μετά, σειρά να πάρει η μονοτονία των σωφρονιστικών καταστημάτων και η καθαρή, ωμή βία του εγκλεισμού.
5. Οι κατασκευασμένες και κατευθυνόμενες διώξεις με βάση τα σενάρια και τις εμμονές της αντιτρομοκρατικής θυμίζουν βόμβες διασποράς. Στοχεύουν κάπου για να πλήξουν σε μεγάλη ακτίνα γύρω τους, να καταστρέψουν μια ευρύτερη περιοχή. Αυτή η δίωξη δεν αφορά μονάχα εμένα προσωπικά. Αυτή η δίωξη θέλει να φοβίσει τον καθένα. Να προσέχουμε με ποιούς μιλάμε. Με ποιούς αφισσοκολλούμε. Με ποιούς βγάζουμε έντυπα. Με ποιούς συμπορευόμαστε στις διαδηλώσεις. Με ποιούς ανταλλάσουμε απόψεις στις εκδηλώσεις. Και φυσικά πού πηγαίνουμε. Να εμποτίσουν την καθημερινότητά μας με καχυποψία και φόβο. Οι υπάλληλοι της τρόικας μας προσφέρουν απλόχερα το μόνιμο «άλλοθι» της υπακοής, την πρόσκαιρη ασφάλεια και την ψεύτικη σιγουριά της υποταγής. Γιατί ποιός θα αμφισβητήσει, χωρίς να γελοιοποιηθεί τελείως, πως αν μας αρκούσε το τίποτα, αν ήμασταν αναρχικοί μέχρι να πάμε πενταήμερη, αν είχαμε «ανακουφιστεί» μετά την υπογραφή του μνημονίου, αν μισούσαμε τους μετανάστες, αν αγανακτούσαμε με τους κουκουλοφόρους, αν φοβόμασταν τους «τρομοκράτες», καμία από τις συνέπειες της καταστολής δε θα είχα υποστεί ούτε εγώ ούτε πολλοί άλλοι που αντιστέκονται.
6. Ο αγώνας όμως δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Το καθεστώς και οι διάφοροι αξιωματούχοι του δεν πρόκειται να αισθανθούν ούτε χαρά ούτε ανακούφιση. Εμείς στεκόμαστε δίπλα στους φυλακισμένους αναρχικούς, δίπλα στους φυλακισμένους αγωνιστές. Ως την απελευθέρωσή τους. Συμβάλλουμε διαρκώς στη συγκρότηση -θεωρητική και οργανωτική- της τάξης μας και αναπτύσσουμε τον αναγκαίο στρατηγικό σχεδιασμό για την επίτευξη της νίκης της.
Ας σταθούμε όρθιοι. Και ας κάνουμε το επόμενο βήμα. Για την κοινωνική/ταξική αντεπίθεση. Για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.
Υ.Γ. Όπως μου είχε πει κάποτε ένας καλός σύντροφος: «Υπομονή. Δύναμη. Πίστη στην υπόθεση. Έχουμε δίκιο. Τέλος». Αυτές οι λέξεις θα γίνουν οδηγός μου σ’ αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές.
Χρήστος Πολίτης
Κλειστή Φυλακή Γρεβενών
16 Δεκέμβρη 2010
* Το μεσημέρι της 22ας Μαϊου του 2008, πηγαίνοντας να πάρω τη μηχανή μου κοντά στο μετρό της Πανόρμου, με προσήγαγαν στη ΓΑΔΑ όπου μου έκαναν διάφορες ερωτήσεις για το πού βρισκόμουν το προηγούμενο βράδυ. Μετά από κάποιες ώρες με άφησαν ελεύθερο. Το προηγούμενο βράδυ είχε πραγματοποιηθεί εμπρησμός οχημάτων στο χώρο του εφετείου Αθηνών. Από αυτό το χρονικό σημείο και μετά αρχίζουν να εμφανίζονται δημοσιεύματα βασισμένα σε αστυνομικά σενάρια, που με συσχετίζουν κατ’ αρχήν με τον εμπρησμό των οχημάτων στο εφετείο και κατόπιν με εμφανίζουν να συμμετέχω σε διάφορες οργανώσεις και ενέργειες, πολλές φορές με σημαίνοντα ρόλο. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο τον προηγούμενο Νοέμβρη να ανακοινώσουν τηλεοπτικά ένταλμα εις βάρος μου, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπήρχε. Παράλληλα, για μεγάλα χρονικά διαστήματα είχα εμφανή αστυνομική παρακολούθηση. Ως αποκορύφωμα, 2,5 χρόνια μετά έλαβα κλήση να απολογηθώ ως κατηγορούμενος για την υπόθεση του Εφετείου. Πράγματι παρουσιάστηκα στην 8η τακτική ανακρίτρια στις 2 Δεκεμβρίου όπου και αφέθηκα ελεύθερος (για δύο μέρες!)
Ετικέτες
αλληλεγγύη
Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011
κείμενο των 300 μεταναστών απεργών πείνας, από 25 γενάρη
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη.
Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.
Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.
Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.
Ιανουάριος 2011
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)