Χορός της Καρμανιόλας

Ο Χορός της Καρμανιόλας ήταν λαϊκό έθιμο των αβράκωτων. Παραδοσιακός χορός ο οποίος αποτελούσε έναν τρόπο έκφρασης των υποτελών τάξεων. Επί Ροβεσπιέρου έγινε ο χορός που συνόδευε αποκεφαλισμούς αστών, δικαστών και αντεπαναστατών γενικότερα. Λαμβάνοντας κατά νου τη ρήση του Μπένγιαμιν ότι «τίποτε απ' ότι έχει συμβεί δεν πρέπει να χαθεί από την ιστορία» και προσθέτοντας ότι «μονάχα στη λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει ολότελα το παρελθόν της», η επιλογή του ονόματος έγινε για να διατηρήσει στο παρόν τόσο το ιστορικό περιεχόμενο του χορού (κριτικά πάντα) όσο και την μελλοντική προβολή του. Να τον χορεύουμε στην απελευθερωμένη κοινωνία του αύριο.

Μπροσούρα

Μπροσούρα
Για να κατεβάσετε τη μπροσούρα σε μορφή PDF κάντε κλικ στην εικόνα

Εκδηλώσεις

Εκδηλώσεις
26/02/10: Oικονομική Κρίση & Συναίνεση
Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Όχι, ρε κουφάλες! Δεν τελείωσε τίποτα!

Το κείμενο αυτό μοιράστηκε στην απεργία στις 15 Δεκεμβρίου 2010, σε 2000 αντίτυπα.



Όχι, ρε κουφάλες!
Δεν τελείωσε τίποτα!


  Τσαρλατάνοι, πολιτικοί, σαλτιμπάγκοι, δημοσιογράφοι, χειρομάντες και επιστήμονες ζητωκραυγάζουν Υπεύθυνα πως «δεν υπάρχει εναλλακτική» λύση. Μονόδρομος. «Eδώ όπου φθάσαμε, οι “βάρβαροι” του ΔΝΤ δεν είναι “μια κάποια λύσις” είναι η μόνη που υπάρχει στον ορίζοντα», επομένως ή θα «αλλάξουμε» ή θα «βουλιάξουμε». Έτσι «το πραγματικό δίλημμα σήμερα είναι αν θα πάμε πίσω σε όσα μας οδήγησαν εδώ ή αν θα δημιουργήσουμε μια Ελλάδα διαφορετική, καλύτερη, δικαιότερη και βιώσιμη, αφήνοντας πίσω τα σφάλματα της περιόδου της μεταπολίτευσης». Και επειδή «οι δεισιδαιμονίες της μεταπολίτευσης ζουν, βασιλεύουν και καθοδηγούν» πρέπει πάνω και πρώτα απ’ όλα να υιοθετήσουμε «μια άλλη κουλτούρα», συμφιλίωσης και εθνικής ενότητας. «Για το κοινό μας όφελος» ενημερωνόμαστε ότι δεν πρέπει να «μαχόμαστε εναντίον του Γιατρού» μας.
     Για να τεκμηριώσει η κάστα των Ειδικών τη θέση του Μονόδρομου, της Μιας και Μοναδικής λύσης, με ένα στόμα και μια λαλιά διατυμπανίζει: στο δημοσιονομικό έλλειμμα η «λογική» αιτία είναι το υπερσπάταλο και υπερτροφικό κράτος (χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στα ελλιπή έσοδα λόγω της φοροαπαλλαγής του κεφαλαίου), στο έλλειμμα ανάπτυξης η «λογική» αιτία είναι το ακατάλληλο επενδυτικό κλίμα και ο υπερβολικός κρατικός παρεμβατισμός (αυτός ο οποίος πριμοδοτούσε εδώ και 60 χρόνια τις ιδιωτικές επενδύσεις), στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας η «λογική» αιτία είναι η άκαμπτη αγορά εργασίας (έχοντας τα χαμηλότερα μεροκάματα της ευρωπαϊκής ένωσης), στο αυξημένο εμπορικό έλλειμμα η «λογική» αιτία είναι ο υπερκαταναλωτισμός των νοικοκυριών (και όχι οι εγγενείς δομικές αντιφάσεις των υπερεθνικών οικονομικών σχηματισμών που συμμετέχει η Ελλάδα), στο έλλειμμα πολιτικής αντιπροσώπευσης η «λογική» αιτία είναι το αναξιοκρατικό – κομματικό – πελατειακό κράτος ως αποτέλεσμα της μεταπολίτευσης (ξεχνώντας ότι έτσι εξασφαλιζόταν η κοινωνική συναίνεση και η κοινωνική ειρήνη).
    Η Αλήθεια των Ειδικών με αυτό τον τρόπο καθορίζει τόσο το περιεχόμενο όσο και τα όρια ανάγνωσης της πραγματικότητας. Και θέτοντας το ερώτημα «Τί να κάνουμε;» ουσιαστικά ανοίγει ένα διάλογο κουφών…Διάλογο κουφών επειδή κινείται μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αλήθειας, αναζητώντας Υπεύθυνες Πρακτικές λύσεις, χωρίς να αφήνει το οποιοδήποτε περιθώριο σκέψης και έκφρασης κάποιας εναλλακτικής/ανατρεπτικής πρότασης. «Πρακτικές προτάσεις ζητάμε, ρεαλιστικές, για την αντιμετώπιση της δεινής οικονομικής κατάστασης της χώρας». Οτιδήποτε διαφορετικό είναι μη-ρεαλιστικό και συνεπώς ανάξιο λόγου.
        Είναι αυτή η Αλήθεια που παρουσιάζει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής ως προϊόν της φύσης, ως κάτι το αναπόφευκτο και όχι ως αποτέλεσμα της ιστορίας που μπορεί να ανατραπεί. Είναι αυτή η Αλήθεια που παρουσιάζει τις σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας που ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παράγει και αναπαράγει, ως «φυσικές» σχέσεις και «φυσικούς» νόμους. Είναι αυτή η Αλήθεια που παρουσιάζει υπό το ένδυμα της επιστημονικής «ουδετερότητας», το συγκεκριμένο ταξικό συμφέρον των καπιταλιστών ως κοινό, ως εθνικό.


Αν δεν τολμάμε…δεν είναι επειδή τα πράγματα είναι δύσκολα.
Τα πράγματα είναι δύσκολα επειδή δεν τολμάμε…


  Ωστόσο οι διαρκείς επικλήσεις για εθνική ενότητα και εθνική συμφιλίωση δεν μπορούν να συνεχίζουν να συσκοτίζουν τις ταξικές διαιρέσεις και τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς που υπάρχουν και οξύνονται. Οι κοινωνικές και ταξικές συγκρούσεις είναι σύμφυτες με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, αποτέλεσμα του διαρκούς ανταγωνισμού μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Στην προσπάθεια αναζήτησης διεξόδου από την κρίση το κεφάλαιο επιτάσσει την αύξηση της υπεραξίας και της υπερ-εργασίας, προκειμένου να επανακτήσει το τη δυνατότητα συσσώρευσης και επέκτασής του, κάνοντας ξεκάθαρο ότι: έχουμε Πόλεμο.

Ας τελειώνουμε λοιπόν!

Με τα κοπρόσκυλα, τους εργατοπατέρες που δηλώνουν πως «δεν υπάρχουν ορατές πολιτικές εναλλακτικές λύσεις» και άρα «δεν χρειάζονται απεργίες γιατί το μνημόνιο είναι τετελεσμένο γεγονός».
Με τα αφεντικά που εντείνουν το μέτωπο του πολέμου που βρίσκεται εδώ και καιρό σε εξέλιξη.
Με τους τσαρλατάνους, τους πολιτικούς, τους σαλτιμπάγκους, τους δημοσιογράφους, τους χειρομάντες και τους επιστήμονες.
Με όλους όσοι πασχίζουν τεχνουργώντας το κοινό-εθνικό συμφέρον να επιβεβαιώσουν ότι πρόκειται για το «τέλος της ιστορίας».

Ας τους υπενθυμίσουμε…


Όχι ρε κουφάλες! Δεν τελείωσε τίποτα! Ούτε η μεταπολίτευση τελείωσε… Ούτε ο εμφύλιος τελείωσε… Ούτε εμείς τελειώσαμε! Όλα τώρα αρχίζουν!



Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Παρέμβαση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Την Παρασκευή 10/12, μεταξύ 12.30 – 2.30 μμ, στο πλαίσιο της μέρας συντονισμένων δράσεων στα ΜΜΜ, πραγματοποιήθηκε από 25 περίπου συντρόφους/ισσες μαζικό μοίρασμα κειμένων σε οδηγούς και επιβάτες στα ελληνικά καθώς και 2 μεταφρασμένα στα αγγλικά και στα γαλλικά απευθυνόμενα στους μετανάστες, στα δύο ρεύματα της Πατησίων (ύψος ΑΣΟΕΕ). Επίσης φωνάχτηκαν συνθήματα, κολλήθηκε πλήθος αυτοκόλλητων μέσα και έξω από τα οχήματα, χτυπήθηκαν stencil πάνω τους που έγραφαν ”Ελεύθερες μεταφορές για όλους” και ”Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΜ, ρουφιάνοι ελεγκτές ” και μπλοκαρίστηκαν τα ακυρωτικά μηχανήματα. Η αναπόκριση οδηγών, επιβατών και διερχόμενων ήταν θετική, ανταλλάχτηκαν βιαστικές κουβέντες και άνοιξαν συζητήσεις στις στάσεις με ντόπιους και μετανάστες.
Το κείμενο που μοιράστηκε…
 

…και το αυτοκόλλητο που κολλήθηκε.


Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Πορεία για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση: 11 Δεκεμβρίου, 11 π.μ. Μοναστηράκι



ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ


     Η παγκόσμια κυριαρχία, έχοντας σήμερα να αντιμετωπίσει μια συνολική συστημική κρίση, επιχειρεί τον εξίσου συνολικό και εξαιρετικά βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας, επιδιώκοντας τον ολοκληρωτισμό, την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης, την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής. Η διατήρηση και η αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας επιτάσσει τώρα την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας. Ο ούτως η άλλως εκβιαστικός χαρακτήρας της μισθωτής εργασίας αποκαλύπτεται πια σε όλο του το μεγαλείο, με την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας, τη μείωση των μισθών, την απελευθέρωση των απολύσεων, με την απειλή της ανεργίας. Παράλληλα, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι εγκαθιδρύεται ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που οπλίζεται για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αντίσταση στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου.

     Την ίδια στιγμή που η τρομοκρατία επιβάλλεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς, την ίδια στιγμή που οι συνθήκες εκμετάλλευσης οξύνονται, τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν πρόθυμα την υπεράσπιση των επιλογών των αφεντικών και τη συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων, προπαγανδίζοντας τον κυρίαρχο λόγο και προωθώντας την υποταγή, ενώ τα κόμματα και οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές προσπαθούν με κάθε τρόπο να χειραγωγήσουν την κοινωνική οργή και να επιβάλουν την κοινωνική ειρήνη, με εκκλήσεις περί «εθνικής ομοψυχίας και συστράτευσης απέναντι στην κρίση».

     Η εξουσία επενδύει στο φόβο -με προφανή σκοπό τον αποπροσανατολισμό και την εκτόνωση της κοινωνικής οργής-, στοχοποιώντας τα πλέον ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια. Ο ανταγωνισμός και η εξατομίκευση, ως δομικά στοιχεία του καπιταλισμού, εν μέσω της γενικευμένης κρίσης τείνουν να λάβουν το χαρακτήρα του ανοιχτού αλληλοσπαραγμού των καταπιεσμένων, του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη, οι μετανάστες και οι μετανάστριες που έφτασαν στο κέντρο της Αθήνας για να ξεφύγουν από την εξαθλίωση που τους επιφύλαξε η λεηλασία της καπιταλιστικής περιφέρειας γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της κρίσης, με τα ΜΜΕ, το επίσημο κράτος και τις παρακρατικές φασιστικές συμμορίες να συντονίζονται σε μια ρητορική μίσους και εξόντωσης.

     Απέναντι στον ολοκληρωτισμό που επιβάλλει η δημοκρατία, η μόνη πραγματική προοπτική αντίστασης είναι οι κοινοί, αδιαμεσολάβητοι αγώνες των καταπιεσμένων -ντόπιων και μεταναστών-, η αυτοοργάνωση και η συλλογικοποίηση παντού: στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες και με όπλο μας την αλληλεγγύη, οφείλουμε στους εαυτούς μας να υπερβούμε το φόβο, την παθητικότητα και την εξατομίκευση και να θέσουμε τους όρους της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης, για την καταστροφή του κράτους, του καπιταλισμού και των ιεραρχικών δομών των κοινωνικών σχέσεων, που το μόνο που έχουν να υποσχεθούν είναι περισσότερη εκμετάλλευση και καταπίεση.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΠΟΡΕΙΑ
Σάββατο 11/12 Μοναστηράκι 11:00 π.μ.


Συγκεντρώσεις

...