χορός της καρμανιόλας

“Η Ελληνική Αστυνομία απέδωσε σήμερα στην ελληνική κοινωνία τη βίλα της αείμνηστης Μαρίας Κάλλας... Συνιστούσε μία διαρκή προσβολή στη μνήμη της Μαρίας Κάλλας, όπως και μία διαρκή πρόκληση εις βάρος του ελληνικού πολιτιστικού προτύπου”
Δένδιας, υπ. Δημόσιας Τάξης

         Το «γενναίον ψεύδος» κατά Πλάτωνα αφορούσε την διαδικασία κατά την οποία οι πολίτες πρέπει να πεισθούν ότι οι κοινωνικές στρωματώσεις, οι κοινωνικές τάξεις δηλαδή, υπάρχουν ως θέσφατη συνθήκη, ως θεόσταλτη εντολή η οποία δεν μπορεί να αλλάξει. Πρέπει να πεισθούν ότι όλοι οι άνθρωποι, είτε οι άρχοντες, είτε οι επίκουροι, είτε οι δημιουργοί έχουν κοινά συμφέροντα. Σκοπός δεν είναι άλλος από τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, της κοινωνικής ειρήνης θα λέγαμε σήμερα. Οι “δημιουργοί” δεν έχουν δικαίωμα να αμφισβητήσουν το προπατορικό της ιεραρχικής κοινωνικής δομής, το θέσφατο της ανωτερότητας των αρχόντων. Κάτι τέτοιο είχε στο μυαλό του ο κρατικός υπάλληλος Δένδιας όταν σε μία και μόνο πρόταση ψεύδεται “γενναία” και κατ' εξακολούθηση. Εξηγούμαστε:

         Από το Μάρτιο του 2009 η κατάληψη του κτιρίου Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά γωνία  αποτελεί τόπο συνάντησης όλων εκείνων των βλεμμάτων που τον Δεκέμβρη του 2008 διασταυρώθηκαν στους δρόμους, χτίζοντας σχέσεις αλληλεγγύης, αντίστασης, διαλόγου, ισότητας μέσα από τις συνελεύσεις, τις δράσεις και τις δραστηριότητες της. «Αποφασίσαμε την επανοικειοποίηση του εγκαταλειμμένου κτιρίου (...) με σκοπό να εδαφικοποιήσουμε στο χώρο αυτό κάποιες από τις διαθέσεις και τις επιθυμίες μας, προκειμένου να το μετατρέψουμε σε ένα ορμητήριο της ζωής που θέλουμε», έγραφαν τότε στην ανακοίνωσή τους οι εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες -ανάμεσά τους κι εμείς- που προχώρησαν στην κατάληψη.

         Το συγκεκριμένο κτίριο έστεκε αναξιοποίητο και παρατημένο από το 1999, λόγω προβλημάτων στατικότητας που παρουσιάστηκαν μετά τον τότε σεισμό. Εντός του, τα ψόφια ποντίκια και περιστέρια, τα μπάζα και τα σαπισμένα ντουβάρια συνιστούσαν την “κοινωνική χρησιμότητα” του κτιρίου πριν την κατάληψή του. Όμως η δημιουργικότητα των συντρόφων/-ισσών και φυσικά η θέληση να γειώσουμε σε συγκεκριμένο τόπο τη θεωρία και την πρακτική της αυτο-οργάνωσης, μετέτρεψε αυτό το όμορφο κατά τα άλλα νεοκλασικό κτίριο από νεκρή φύση σε ζωντανό και βιώσιμο οργανισμό, που του έδιναν ζωή όσοι και όσες συμμετείχαν στις διεργασίες της κατάληψης: Συνεργείο επισκευής ποδηλάτων, αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο / vegan καφενείο, ομάδα προβολών, συλλογική κουζίνα, αίθουσα Η/Υ, βιβλιοθήκη/αναγνωστήριο, πίστα αναρρίχησης κλπ. Μια ματιά στον ιστότοποhttp://pat61.squat.gr/ είναι αρκετή για να κατανοήσει κανείς το εύρος των δραστηριοτήτων, που λάμβαναν χώρα έξω από τις εμπορευματικές σχέσεις.

         Μα πάνω απ' όλα στην κατάληψη ζυμωνόντουσαν σχέσεις “ενάντια σε κάθε μορφή ιεραρχίας και εξουσίας, ενάντια σε κάθε πολιτική και εμπορευματική διαμεσολάβηση, ενάντια σε κάθε θεαματικό ρόλο και έμφυλο διαχωρισμό”. Σχέσεις που αμφισβητούν έμπρακτα την “θεϊκή νομιμοποίηση” της κυριαρχίας του κράτους και τους κεφαλαίου, των αρχόντων.

         Εν συνεχεία, το κτίριο Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά επ' ουδενί δεν αποτελεί τη “βίλα της αείμνηστης Μαρίας Κάλλας”, παρά ήταν μια πολυκατοικία ένα διαμέρισμα της οποίας ενοικίαζε για 8 χρόνια η Κάλλας, Το γιατί όλες οι καταλήψεις βαφτίζονται ξαφνικά Βίλες το αφήνουμε ασχολίαστο. Όπως και το τι αποτελεί ελληνικό πολιτιστικό πρότυπο, σε μια περίοδο αυτοκτονιών, στρατοπέδων συγκέντρωσης και ξεβρασμένων πτωμάτων μεταναστών στις παραλίες του τουριστικού μας παραδείσου.

         Ο Δένδιας όταν θριαμβολογεί για “απόδοση του κτιρίου στην ελληνική κοινωνία”, αποκρύπτει, λοιπόν, ότι στην πραγματικότητα το κτίριο αποδόθηκε στους άρχοντες, που καθόλου δεν αποτελούν την κοινωνία, όπως πεισματικά θέλει να μας πείσει με τα «γενναία του ψέμματα». Καμιά αμφισβήτηση της εξουσίας δεν θα λαμβάνει πια χώρα εντός του, αυτό αποκρύπτει ο «γενναίος ψεύτης» Δένδιας.

         Ας είμαστε, ειλικρινείς λοιπόν! Ο λόγος που το κράτος επιτέθηκε στην κατάληψη Σκαραμαγκά – όπως και στις άλλες καταλήψεις – είναι διότι αυτοί οι αιρετικοί καταληψίες τολμούν, σε καιρούς κρίσης που η υποταγή είναι μονόδρομος, να αμφισβητούν την Αλήθεια των κυρίαρχων. Μια αλήθεια που θέλει άρχοντες και δημιουργούς να “τα έχουν φάει μαζί”, να είναι συνυπεύθυνοι για τη φτώχεια. Που θέλει όλη την κοινωνία ως Ένα κομμάτι, να σκύψει ευλαβικά το κεφάλι στην αέναη κυριαρχία των αρχόντων. Γιατί, η περίφημη Κοινωνική Συνοχή όταν δεν επιτυγχάνεται με την συναίνεση, επιτυγχάνεται με τη ράβδο και το ψέμα. Στο κράτος έκτακτης ανάγκης όπου η Κοινωνική Συνοχή επιβάλλεται δεν χωράνε αμφισβητίες, δεν χωράνε άλλες αλήθειες παρά μόνο η μία και μοναδική: η Αλήθεια του Κράτους και του Κεφαλαίου. Αυτή την Αλήθεια αμφισβητούσαν με τους αγώνες τους οι καταληψίες.

         Ο Αλέξης Μινωτής αναφερόμενος στην Μαρία Κάλλας είχε πει: “Όταν πια έπαψε να κυριαρχεί στη φωνή της, έχασε όλο το θάρρος της ζωής, μαράθηκε». Αυτό, λοιπόν, το θάρρος για ζωή δεν θα μας το πάρουν, δεν θα μας οδηγήσουν, όπως διακαώς επιθυμούν, στον μαρασμό. Ενάντια στην κοινωνική συ(νε)νοχή της σιωπής, οι φωνές μας θα τους τσακίσουν!

Θα νικήσουμε!

    Ως ένα από τα κομμάτια του παζλ της κατάληψης Σκαραμαγκά παλέψαμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ενάντια σε κάθε εξουσία, ενάντια σε κάθε άρχοντα και ενάντια σε κάθε κοινωνική σχέση που διαμεσολαβείται από το κράτος και το κεφάλαιο.

Τίποτε δεν τελείωσε, η Σκαραμαγκά ανήκει στον κόσμο του αγώνα και θα την πάρουμε πίσω!

Χορός της Καρμανιόλας