χορός της καρμανιόλας

Σκευωρία ?! Μία λέξη δεν αρκεί…

Η Ασφάλεια κατασκευάζει ένα γράμμα που στη συνέχεια ταχυδρομεί στον εαυτό της· σ’ αυτό ο “ανώνυμος πληροφοριοδότης” όχι μόνο κατονομάζει έμενα και άλλους δύο συντρόφους, αλλά δίνει επιπλέον τους αριθμούς των κινητών μας και τις διευθύνσεις μας! Με βάση αυτό το γράμμα ασκούνται διώξεις, και προσαγόμαστε στις 29 Απριλίου 2011 .

Όμως το θέατρο είναι πολύ άσχημα στημένο. Παρά τις εισβολές στα σπίτια μας, και την διαπόμπευση, οι ίδιες οι φωτογραφίες και οι αντιφάσεις της δικογραφίας, λειτουργούν εξευτελιστικά για τους διωκτικούς μηχανισμούς. Στην απελπισία τους από την ένδεια των κατασκευασμένων στοιχείων, οι ανακριτικές αρχές παγώνουν για ένα χρόνο την υπόθεση, ενώ τα ΜΜΕ ανακοινώνουν εμφατικά ότι η έρευνα επικεντρώνεται σε διαφορετικά πρόσωπα, εκει που για 48 ώρες θριαμβολογούσαν στην πλάτη μας.

Ένα χρόνο μετά, καθώς “όλως τυχαίως” συμπληρώνονται 2χρόνια από τα γεγονότα της 5ης Μαη, η υπόθεση αναθερμαίνεται, επαναφέροντας την στοχοποίηση στα πρόσωπα.

Το παραπάνω δεν μπορεί να ερμηνευτεί ανεξάρτητα από την ευρύτερη συγκυρία.
Τα τελευταία 3 χρόνια βίαιης υποβάθμισης του βιωτικού επιπέδου, συμπαρέσυραν μαζί τους μεγάλο μέρος από τις κοινωνικές αυταπάτες που νοηματοδότησαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες.

Απέναντι στο θρυματισμένο κοινωνικό συμβόλαιο, η κρατική μηχανή οχυρώνεται τόσο με υλικούς όσο και με ιδεολογικούς όρους.
Απέναντι λοιπόν στους χιλιάδες μουδιασμένους “υπήκοους” που πλέον ψιλαφούν την συλλογική αντίσταση, που σε μέρες όπως η 12η Φλεβάρη αψηφούν τις κρατικές απαγορεύσεις, δεν αρκούν ούτε οι χιλιάδες των μπάτσων, ούτε οι κατασταλτικοί εξοπλισμοί εκατομυρίων.

Κάπως έτσι η 5η Μαη τείνει να μετατραπεί σε μια ζωφερή επέτειο του καθεστώτος. Το κράτος αγκαζέ με media και διανοούμενους, επιδίωκει να επανακαταλάβει το μονοπώλιο της βίας, χρεωνοντας την κοινωνική αντιβία με το βάρος 3 νεκρών.
Το μήνυμα είναι σαφές. Κάθε διαδηλωτής σε δυναμική πορεία, είναι ένας εν δυνάμει δολοφόνος, απλά και μόνο γιατί υπήρξε στον δρόμο.

Και η στοχοποίηση των τριών μας, το προχωράει ένα βήμα παρακάτω. Στοχοποιεί παράλληλα το αναρχικό κίνημα, ακριβώς για την διαχρονική του επιλογή να στέκεται στο πλάι των κοινωνικόταξικών αγώνων, χωρίς να δίνει πιστοποιητικά αστικής νομιμόφροσύνης, προτάσσοντας την ολική ρήξη με το καθεστώς και δρώντας παράλληλα προς αυτή την κατεύθυνση. Το στοχοποιεί γιατί ιδιαίτερα στο σήμερα, η απαξίωση της πολιτικής, και των λογικών ανάθεσης και διαμεσολάβησης, βάζει τα αναρχικά προτάγματα στα χείλη και τις δράσεις χιλιάδων, βάζει τους αναρχικούς συμμέτοχους σε ένα ευρύ φάσμα αγώνων, που ξεπερνά τα παραδοσιακά στεγανά.

Είναι όμως πάνω από όλα εικόνες απο το μέλλον χιλιάδων άλλων αγωνιζόμενων, που καθώς ο κύκλος της καταστολής διευρύνεται, θα βρεθούν στο στόχαστρο ανεξαρτήτως μιας συνεκτικής ή μη πολιτικής ταυτότητας.

Απέναντι στο μέλλον που μας επιφυλλάσεται, αν κάτι μπορεί να δώσει μια όποια απάντηση, δεν είναι μια “ισχυρη” και “εύστοχη” θέση που αρνείται να μπεί στο παιχνίδι της διαλεκτικής, κλεισμένη στην βεβαιότητα της, αλλά η ίδια η αποδοχή της πολυμορφίας των αντιστάσεων, των πολλών πιθανών θέσεων και απαντήσεων που διασταυρώνονται. Οφείλουμε πάνω από όλα στους ευατούς μας, να διαρρηξουμε τους διαχωρισμούς που κατακερματίζουν τους αγωνιζόμενους και να αντεπιτεθούμε !

Γ.Π.