χορός της καρμανιόλας

Eνα χρόνο μετά την κοινωνική-ταξική εξέγερση του περσινού Δεκέμβρη και η κοινωνική συναίνεση ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Μια συναίνεση θεσμική και μόνο, ανάμεσα στα αφεντικά, τα κόμματα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους εργατοπατέρες, μιας και η μοναδική υπόσχεση του παραπαίοντα καπιταλισμού, στο παρόν, είναι η περισσότερη φτώχεια (υλική και μη). Μια κοινωνική ειρήνη όμως, που πρέπει να επιβληθεί με όποιο κόστος, στηριζόμενη στο φόβο.

Στην προσπάθεια παραγωγής και εξασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης, το κράτος ξεδιπλώνει περίτεχνα, από τον Δεκέμβρη και μετά, όλους του κατασταλτικούς –προληπτικούς και μη– μηχανισμούς του. Η ταυτότητα του εξεγερμένου αποδομείται και διαχωρίζεται, δεχόμενη επίθεση σε επίπεδα που ορίζονται έξω από αυτή. Τα Εξάρχεια στρατοκρατούνται και η χαρτογράφηση «υπόπτων» ξεκινάει με την άνοδο των «σοσιαλδημοκρατών» στην εξουσία.

συνέχεια εδώ